Το 2008, ο Dominique Perrault περιέγραψε τον εαυτό του με έντεκα λέξεις: Σχολείο. Ρήξη. Περιφρόνηση. Κενός. Τείχος. Γη. Υπαίθρια τέχνη. Θέα. Θέση. Ευτυχία. Και τέλος, πλέγμα, ένα εύκαμπτο υλικό που έχει δομή αλλά η ίδια η ουσία του είναι να είναι παρόν και όμως να είναι αόρατο. Είναι ένα υλικό που είναι ταυτόχρονα αυστηρό και ποιητικό, εικονικό αλλά και παρόν και το οποίο ο αρχιτέκτονας έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν ως τρόπο οριοθέτησης μιας γεωγραφικής περιοχής, είτε ως προστασία είτε ως τρόπο υποδοχής, καθώς και ως τρόπο διοχέτευσης του φυσικού ή τεχνητού φωτός. Αυτό είναι το ίδιο πλέγμα που οι Dominique Perrault και Gaëlle Lauriot-Prévost έχουν προσαρμόσει, χειραγωγήσει, παραμορφώσει και μεταμοσχεύσει στις εσωτερικές λειτουργίες των φωτιστικών τους για να δημιουργήσουν τις χιλιάδες εξαιρετικές και ισχυρές λύσεις φωτισμού που φωτίζουν τη Γαλλική Εθνική Βιβλιοθήκη, μέρα και νύχτα.
Δεν είναι κάποιος που είναι επιρρεπής στο να κραδαίνει τον εαυτό του στα μέσα ενημέρωσης, ο εννοιολογικός ηδονισμός του συνοδεύεται από έναν μολυσματικό ενθουσιασμό και μια υγιή δόση διασκέδασης. Η υπογραφή του Dominique Perrault δεν φαίνεται στα προϊόντα. Είναι κάτι σαν γεγονός επομένως όταν το χρησιμοποιεί, μαζί με αυτό της Gaëlle Lauriot-Prévost, στις συλλογές In The Tube και In The Sun. Είναι, με τον τρόπο του, ένας τρόπος εξημέρωσης και τελειοποίησης της ακατέργαστης δύναμης του βιομηχανικού, φιλτραρίσματος της πηγής σε κάτι μελετημένο με αποτέλεσμα ένα αντικείμενο που είναι άνετο, απαλό και εκλεπτυσμένο.
«Αυτή η μεταφορά συμπάντων δεν είναι κάτι καινούργιο. Το οικιακό εσωτερικό διεισδύει αυτές τις μέρες συνεχώς από το βιομηχανικό, το οποίο με τη σειρά του έχει χάσει εδώ και καιρό την αύρα του να είναι κάτι άσχημο και θορυβώδες, ξεχωριστό από τον υπόλοιπο κόσμο. Σήμερα είναι φυσιολογικό να χρησιμοποιούμε αυτά τα εξαρτήματα που ταιριάζουν φυσικά στον κόσμο του σχεδιασμού».